środa, 23 lipca 2014

Rogale drożdżowe

Obiecałam podzielić się przepisem na lekkie i zdrowe rogale drożdżowe? Danego słowa dotrzymuje, więc oto i on:

Składniki:
300 g mąki pszennej (no niestety;)
50g mąki kukurydzianej
szczypta soli
30 g drożdży
200ml mleka
1 jajo
2 łyżki masła (może być roślinne)
3-4 łyżek cukru (to jest ilość potrzebna do zrobienie rozczynu drożdżowego, jeśli lubicie bardziej słodkie ciacha to możecie do mąki dodać stewię lub inny "dosładzacz")
dżem niskosłodzony, domowa konfitura, czekolada (dla tych co nie muszą się odchudzać)
(1 jajo i 2-3 łyżki mleka w wersji rozbełtanej- do smarowania)



Mleko lekko podgrzewamy (nie może nas parzyć po wsadzeniu do niego palucha, bo zaparzy nam drożdże i ni cholery nie urosną), wsypujemy cukier, mieszamy, dodajemy drożdże, znów mieszamy i odstawiamy w ciepłe miejsce oddalone od okien, drzwi czy innych "przeciągów".
Następnie przesiewamy mąki  i mieszamy z solą (i w razie potrzeby z dodatkową porcją cukru/stewii/ słodzika), dodajemy jajko, masło i rozczyn drożdżowy ( o ile co najmniej dwukrotnie podwoił swoją objętość). Całość zagniatamy i wyrabiamy dopóki ciasto nie będzie miało jednolitej konsystencji i nie zacznie swobodnie odchodzić od ręki. Oczywiście jeśli zajdzie potrzeba podsypujemy mąką. Gdy już uzyskamy miękką, pachnąca drożdżami masę, nakrywamy miskę ściereczką i odstawiamy ciasto w ciepłe miejsce do wyrośnięcia.
Potem jest już z górki. Ciasto dzielimy na trzy części, każdą z osobna rozwałkowujemy na okrągły placek, który dzielimy na 8 trójkątów, na każdy z nich nakładamy dżemik lub inne nadzienie, zawijamy (najskuteczniejszy sposób, który pozwala na zachowanie wewnątrz rogali większości dżemu zademonstruję na zdjęciach) , kładziemy na wyłożoną papierem blachę, smarujemy mleczno-jajeczną paciają, odstawiamy na kilka minut i dopiero wtedy wkładamy do piekarnika nagrzanego do 170-180 stopni. Pieczemy 15-20 minut, najlepiej kontrolować poziom zarumienienia i wyciągnąć, gdy rogale będą cudownie złociutkie:)
Smacznego!






niedziela, 20 lipca 2014

Lidingö trip

Ależ sobie wczoraj poszalałam na moim jednośladzie. Sama! Filip się zbuntował, powiedział że cały tydzień jeździ na rowerze do pracy i chciałby chociaż jeden dzień w tygodniu nie mieć ramy między nogami! Wniosek przyjęłam, rozpatrzyłam pozytywnie i ruszyłam w teren. Zanim jednak opuściłam nasze przytulne mieszkanie rzuciłam z przedpokoju: a co zrobisz na obiad?? Na co F: no nie wiem, a co chcesz i czemu ja?? Ehhhh I: a temu, że nie wiem czy jeszcze pamiętasz jak się gotuje, zrób mi niespodziankę, zjem co podasz! Zanim  przekroczyłam próg wymamrotałam pod nosem (niby sama do siebie) kurcze nooo jak wezmę klucze żeby otworzyć drzwi do zsypu to nie będziesz mógł wyjść po piwko...no nic zostawiam śmieci w przedpokoju... krzyknęłam jeszcze że będę koło 19 i pobiegłam:)
Pedałowałam jak szalona, prosto do celu, który wyznaczyłam sobie jeszcze w domu, a mianowicie Lidingö. Miasteczko położone na wyspie o tej samej nazwie, które graniczy ze Stockholmem i jest z nim połączone mostem...jakże by inaczej! Ciekawa byłam czy tam trafię, bo nie wzięłam mapy, a mój telefon nie ogarnia takich cudów techniki jak GPS. Jak się po raz kolejny okazało, moja orientacja w terenie jest niezawodna, a poza tym w tym mieście się po prostu nie da zgubić, ścieżki rowerowe są tak oznakowane, że każdy kto potrafi czytać trafi a punktu A do B.
Gdy dojechałam do mostu, wiedziałam, że już mogę zaliczyć wycieczkę do udanych. Był cudowny, otwarty tylko dla pieszych, rowerzystów i fanów motorynek. Auta poruszały się po innym.



 Ruszyłam dalej. Objechałam dużą część tej cudownej wyspy, spotkałam na swej drodze sarnę, parę szwedów 70+ w samej bieliźnie, ojca z 10 letnim synem trenujących jogging i kilka przeszkód. hehehe tak to jest jak się rowerzysta ładuje na ścieżkę dla pieszych....dobrze, że Filipa nie było, bo musiałabym się nasłuchać: bla bla bla Ty jak wybierzesz trasę to się więcej rower nosi niż na nim jedzie bla bla bla a tak ciach maszynę pod pachę i skakałam  po skałach jak kozica górska. Kryzys dopadł mnie dopiero gdy natknęłam się na ten odcinek...
Zdjęcie kompletnie nie oddaje powagi sytuacji:P

No i co, myślicie, że się poddałam?? albo że zawróciłam??!! W życiu! Nie musiałam nawet korzystać z liny pomocniczej po prawej stronie. Pokonałam tę przepaść jak wytrawny alpinista:P Całe szczęście to była ostatnia "taka atrakcja". Potem była nagroda dla ciała...


...i dla ducha...
Stockholm od strony przemysłowej...


A potem to już pedałowałam szybko do domu.

z powrotem w Sztokholmie:D


...żeby zdążyć na obiado-kolację. Po tych 40km byłam już naprawdę głodna, tak bardzo głodna, że włączyło mi się czarnowidztwo! Ach te baby!!! Byłam prawie pewna, że po powrocie do domu zastanę Filipa przed komputerem, śmieci nadal będą stały w przedpokoju , a po browarka będę musiała skoczyć sobie sama. Skąd taki tok myślenie? Nie wiem! W sumie to nawet się tym nie przejęłam, bo co to zmienia!
Jakież było moje zdziwienie, gdy weszłam do domu, a mój mężczyzna stał dumnie przy kuchence, mieszał na patelni cukinię, suszone pomidory, kapary i szynkę parmeńską (nieźle to wymyślił, polecam!), a w garnku obok bulgotał makaron. Śmieci wyniesione (nawet te do segregacji, spod zlewu, o których nie wspomniałam), a piwko chłodziło się w lodówce! Oczywiście się wzruszyłam i żeby się nie poryczeć pobiegłam wziąć zimny prysznic. Po zachwytach, achach i ochach,  musiałam też trochę pomarudzić...no bo kto kurde idzie do sklepu i kupuje tylko piwo i ciastka, no żeby nie wziąć koszyka brzoskwiń, pomidora, jogurtu...??!! Zawsze można się do czegoś przyczepić:P Bez obaw on jest jeszcze większą marudą, a obiad był zagraniem taktycznym...No przecież wiem, że mam Najlepszego Faceta Na Świecie:D
Było pysznie, a teraz w drogę, bo kolejne miasteczko stygnie!


sobota, 19 lipca 2014

R.O.W.E.R.

Ponieważ ostatnie wpisy do najradośniejszych nie należały, czas na zmiany! Nie żebym się pogodziła z faktem "osierocenia", ale życie toczy się dalej, tęsknota to widocznie część  mojej codzienności, muszę ją traktować jak coś pozytywnego i cieszyć się, że są w moim życiu osoby, które tak wiele dla mnie znaczą. Muszę to sobie powtarzać, żeby nie zwariować!
Tak czy inaczej, na tą chwilę koniec z umartwianiem się! Poszukiwania pracy w toku, promowanie biznesu też, a w wolnym czasie stawiam na swój osobisty rozwój! Rozpisałam sobie tygodniowy plan zajęć, który uwzględnia naukę języków-włoski i szwedzki, czynności związane z promocją mojej działalności, aktywność fizyczną , obowiązki domowe oraz inne zadania i przyjemności. To ostanie wypada głównie w weekendy, a w związku z tym, że jutro Niedziela, to zaplanowałam Nam cudowną wycieczkę rowerową. Może znów znajdziemy jakieś piękne jezioro, będziemy objadać się poziomkami i smażyć na skałach:) Relację fotograficzną opublikujemy na blogu. Macie to jak w banku!
Odnośnie jednośladów... kilka dni temu odbyłam ciekawą rozmowę z Garym, nowym znajomym z ... Owensboro w USA. Przy tej okazji muszę się pochwalić, że ostatnio odzywa się do mnie coraz więcej ludzi z całego świata... Australia, Kanada, Szwecja, Polska!... sprawia mi to ogromną radość. Wszystkich Nas łączy jeden magiczny przedmiot...ROWER! 
Ale zaczęłam pisać o Garym, bo to właśnie on, zadał mi jedno proste pytanie, które mi coś uświadomiło, mianowicie spytał gdzie jeździmy z Filipem na rowerze? Do pracy, na wycieczki, do sklepu? Wtedy dotarło do mnie, że MY w zasadzie w ogóle już nie korzystamy z samochodu, oprócz przeprowadzki i mojej wyprawy na lotnisko, nie ruszaliśmy Forda z parkingu! Okazuje się, że samochód nie jest Nam do niczego potrzebny! Prawie 4 miesiące poruszamy się wyłącznie na rowerach lub pieszo, z rzadka metrem! Czy to nie jest magiczne? Na "dwóch kółkach" przejechaliśmy od kwietnia kilkaset kilometrów! Stockholm pokonaliśmy wzdłuż i wszerz kilkadziesiąt razy, okoliczne lasy i jeziora są nam coraz lepiej znane. Nota bene muszę pomału kończyć, bo idziemy na rower!!! 
Dziękuję, że jesteście, czytacie i piszecie...bardzo mnie to cieszy i niejednokrotnie  motywuje do działania! 

Rowerowe niebo:D


czwartek, 17 lipca 2014

Wracam na ring!

Ostatni tydzień był koszmarny. Z chwilą gdy moi rodzice wsiedli do samolotu, zawalił mi się cały świat. Non stop myślałam o co w tym cholernym życiu chodzi? Czy żeby spełniać marzenia trzeba dokonywać bolesnych wyborów? Dlaczego nie można mieć wszystkiego, a przynajmniej wszystkich? Dlaczego najbliższe mi osoby, z którymi spędziłam lwią część mojego życia, muszą być teraz tak daleko? Dlaczego nie mogę ICH przytulić kiedy mam na to ochotę?!DLACZEGO??!!
Czy JA jestem nienormalna, że sprawia mi to tak ogromny ból? (W tym wypadku zawsze pociesza mnie myśl, że Mickiewicz był jeszcze większym sentymentalistą i romantykiem) Czy kiedyś znów będziemy wszyscy razem? Zaznaczę, że nie mam tu na myśli życia po śmierci;) Jak moja mama to robi, że jest taka dzielna? Przecież wiem, że serce jej pęka, a ona ma jeszcze siłę żeby dodawać mi otuchy, uśmiechać się i powtarzać, że tak to już jest i najważniejsze żebyśmy byli szczęśliwi. Tylko czy ja potrafię być szczęśliwa bez nich? Dobrze, że ktoś "skajpa" wymyślił, bo dzięki niemu czasem zapominam ile kilometrów Nas dzieli.

W następnym wcieleniu chcę być lemurem i żyć w takim stadku!

Dodatkowo zaczęłam się umartwiać brakiem efektów mojej walki z nadwagą, niedokończonymi badaniami, odwleczoną przez wyjazd wizytą w klinice, niemożnością znalezienia pracy ( w kraju gdzie wszyscy mówią po angielsku wymagany jest szwedzki! ) i tempem rozwoju mojego mikrobiznesu. Z każdym dniem coraz bardziej nienawidziłam siebie i swojego ciała. Do szału doprowadzały mnie moje wielkie uda, masywne łydki, okropny brzuch, brzydkie cycki, palce jak parówki, cienkie włosy na głowie, grube na nogach...czasem po prostu nienawidzę swojego ciała. Wstydzę się tego i uważam, że nie jest to do końca normalne, ale tak już mam i gdybym to ukrywała to musiałabym przyznać że oszalałam, a tak jestem zwyczajnie szurnięta.
Gwoździem do trumny był pomysł na znalezienie kreacji, w której mogłabym się pokazać na swoim ślubie. Nie żebyśmy planowali zalegalizowanie naszego związku, po prostu pomyślałam, że jeśli skupię się na czymś przyjemnym to może mi to pomoże odciągnąć moje myśli od tych wszystkich negatywnych tematów, odbiję się od dna i jakoś złapię równowagę. Nie mogłam się bardziej mylić.
Kompletnie mnie to dobiło. Wszystkie sukienki, spódnice czy damskie garnitury które mi się spodobały są stworzone dla chudych, a przynajmniej szczupłych osób. To w czym ja wyglądałabym dobrze kompletnie nie trafia w mój gust. Tak mnie to rozsierdziło, że aż zgrzytałam zębami ze złości. W rezultacie wczołgałam się pod kołdrę i zaczęłam płakać. Tak po cichu, żeby nikt nie zauważył.
Jednak znalazł się ktoś kto mnie usłyszał. Odszukał mnie w zwojach pościeli, przytulił, zaczął głaskać po plecach, całować w skroń i zapytał co się stało. Na jednym wydechu wyrzuciłam z siebie wszystkie smutki, a tyradę zakończyłam: I nie pójdę do ślubu gruba, O!!! Spodziewałam się kazania w stylu: nie marudź bla bla bla, a zamiast tego w odpowiedzi usłyszałam, że wcale nie jestem gruba, że znajdę pracę, bo jestem świetna i że wszystko się ułoży, a ślubu i tak nie planujemy, więc po co się martwię? W jednej chwili wszystkie troski odeszły, jak ręką odjął, jakby ktoś odciął te worki z kamieniami od moich stóp i poluzował pętlę, którą sama zaciągnęłam wokół swojej szyi. Magia! Mój luby mnie odczarował, oddał mi trochę tego ciepła i miłości, którą ja go obdarowuje każdego dnia.  Nie prawił mi durnych morałów, nie mówił żebym przestała być dziecinna, żebym się nie rozklejała itp, tylko otulił mnie czułością i troską. Po raz kolejny mnie w sobie rozkochał i utwierdził w tym, że każdy potrzebuje miłości, życzliwości i ciepła...że jeśli ktoś z uporem maniaka obdarowuje tym drugą osobę, to kiedyś i z niego zacznie to wypływać, jak z dzbanka, do którego nalewamy wodę mimo, że jest już pełny po sam brzeg. Normalnie lecę z pararelami rodem z Biblii!
W skutek tego przebudzenia, wyskoczyłam z łóżka, siadłam przed komputerem i po raz kolejny zaczęłam przeczesywać czeluści internetu w poszukiwaniu pracy. Wreszcie trafiłam na szwedzki portal, który aż kipi od ciekawych ofert, problem tylko w tym, że wszystko na tej stronie jest w tym pokręconym północnogermańskim języku! Nie poddałam się jednak i od wczoraj tłumaczę każdą z ofert i jeśli nie jest to posada hydraulika, blacharza, mechanika czy inna oferta budowlana to wysyłam CV.  Strzelam jak z karabinu, a co?! Kto mi zabroni, będę próbowała do skutku. Nota bene zauważyłam tu ciekawe zjawisko. W Polsce jak aplikowałam na jakieś stanowisko to osoby niezainteresowane po prostu nie odpowiadały. Tutaj wiele firm odpisuje nawet jeśli nie chce (czyli za każdym razem!) mnie zatrudnić. Wyjaśniają w mailu dlaczego nie mogą dać mi tej pracy ( bo nie znam szwedzkiego!!!) i że jeśli nauczę się ich języka, żebym koniecznie napisała, bo chętnie nawiążą wtedy współpracę. Ponadto niejednokrotnie informują mnie, że jeśli znajdzie się w firmie inne stanowisko to się odezwą. Nie wiem ile w tym prawdy, ale muszę przyznać, że to miłe, i że dzięki temu nie czuję się taka "niewidzialna".
Oprócz wzmożonych działań w zakresie poszukiwania pracy, postanowiłam wreszcie wykorzystać nienawiść do swojego ciała i przekuć ją w coś pozytywnego. Jak wielokrotnie powtarzałam na łamach mojego bloga: nie poddam się do cholery! Wymyśliłam sobie projekt, który już wkrótce wprowadzę w życie, szczegółami podzielę się niebawem:) Trzymajcie kciuki, w szczególności za to żeby mój zapał nie przygasł;)

Piątka od Maryśki, oko od Jędrola i cała na przód!!!


PS. SIS Dżej Twoje ręce też głaskały mnie po plecach tamtego depresyjnego popołudnia:* Licytację na aktywność fizyczną czas zacząć! Szykuj się Malutka! Skoro Ty chudniesz to ja też muszę!!!

czwartek, 3 lipca 2014

Mam ICH!!!

Są już ze mną! Moi rodzice!!! Tak się cieszę potwornie, że spać nie mogę. Cały czas myślę co będziemy jutro, a właściwie za parę godzin robić, o czym będziemy gadać, gdzie ich zabiorę... najchętniej to już bym ich obudziła...ale tego (chyba) nie zrobię, wystarczy, że prawie wlazłam mamie do wanny:D A jaki numer wykręciłam na lotnisku!!! Nie wiem czy da się to opowiedzieć, ale spróbuję.
Znów razem!
Dojechałam do Skavsty punktualnie, bez większych przygód. Popędziłam uiścić opłatę za parking i pobiegłam szukać terminala. Nie było to zbyt trudne, bo akurat ten port lotniczy do największych nie należy, właściwie to jest tak mały, że nawet 3 latek się na nim nie zgubi. Oparłam się o filar i czekam...staram się nie patrzeć w stronę bramek wyjściowych, bo co tam zerknę to oczy mi się dziwnie pocą...czekam dalej... dzwoni mama: Iguniu my jeszcze czekamy na bagaż, nic się nie martw zaraz będziemy...patrzę na zegarek, a mi tu tak jakby się parking skończył...no to idę do parkomatu stojącego może dwa metry ode mnie i próbuję ogarnąć temat...dupa, kartę mi wypluwa, gotówki nie przyjmuje, a monet mam za mało...zerkam w stronę bramek...pusto...myślę sobie- jak szybko pobiegnę to zdążę wrócić... biegnę, wpadam w drzwi obrotowe, obok stoi świetnie ubrana babka, widzę, że też mnie lustruje, skupia się na kanarkowej marynarce, patrzę na twarz...MAMA!!! Rzucamy się na siebie, ona w szoku, ja zawieszona w czasie i przestrzeni, drzwi obrotowe zablokowane, ludzie uwięzieni z obu stron, a my się ściskamy jak wariatki...wreszcie jak się puściłyśmy to Tatinek Nas delikatnie popchnął żeby drzwi znów ruszyły. Jak to się stało?? Nie wiem. Jedyne logiczne wytłumaczenie jest takie: gdy ja walczyłam z automatem to oni wyszli, filar, za którym stałam skutecznie im mnie zasłaniał, więc ruszyli do wyjścia. W tym czasie postanowiłam biec na parking kupić kolejny bilet i gdy szybko popatrzyłam w stronę bramek to oni  akurat się "schowali" za tym cholernym filarem, no a gdy się już obróciłam w stronę wyjścia to patrzyłam tylko przed siebie... potem były już drzwi obrotowe... cała ja, zawsze gdy jestem podekscytowana kompletnie tracę głowę.
Wczoraj na przykład prałam rzeczy kolorowe w płynie do białego, a te białe w tym do koloru, dzień wcześniej wstałam o 7 do pralni i wściekałam się, że ktoś mi ją zajął dopóki mi sąsiad nie uzmysłowił, że czerwiec ma 30 dni, a ja zapisałam się na 31!, potem "wbiłam" się komuś w kolejkę, bo z kolei myśląc o 1 patrzyłam na 31, już miałam się kłócić, że teraz moja kolej w "laundry roomie", ale całe szczęście tego nie zrobiłam...jak to ktoś kiedyś powiedział, jestem zakręcona jak ogonek małej świnki:D

  
takie MAŁE "gifty"...reszta się na stole nie zmieściła:D WARIACI MOI!


środa, 2 lipca 2014

Mama na radarze!

Wszystko pomału zaczyna się układać. Babcia "poskładana", z wypasionym rozrusznikiem rozpoczęła już rehabilitację, Bart zaraz będzie po operacji i mam nadzieję, że wreszcie zacznie biegać po knajpach zamiast  po lekarzach, do Sztokholmu zawitało wreszcie słońce, a ciemne chmury znad mojej głowy wiatr przegania. Jak jeszcze za chwilę przylecą moi rodzice to już będę szczęśliwa do kwadratu.
Nota bene właśnie sikam po nogach na myśl o podróży na lotnisko, zaraz muszę wyjeżdżać, a nie wiem jak tam trafić. Oczywiście zamiast ślęczeć teraz nad mapą to jestem TU, ale znając moje szczęście i orientację w terenie trafię tam bez pudła. Mamę to ja wyczuwam z odległości 100km!
Jestem tak podekscytowana, że ciężko mi pisać. Myśli mi strasznie szybko uciekają, ręce rwą się do kierownicy, a nogi same przebierają. Jeszcze nie wystartowali, a ja bym chciała żeby już lądowali. Zaplanowałam Nam cały tydzień, co do minuty. Będą muzea, galerie, lody w parku królewskim, zamki pałace, podróż stateczkiem, wieże widokowe, lunapark, tramwaj wodny... rogale z dziką różą, którymi pachnie w całym domu.
Przepis "wrzucę" jak tylko będę miała chwilę. Zwłaszcza, że nareszcie doszłam z nimi  do wprawy, a muszę przyznać, że łatwo nie było. Kilka razy rzucałam blachą o podłogę i krzyczałam, że już nigdy ich nie zrobię. Cholerniki małe!!! Filip był w szoku jak zobaczył wczoraj, że znowu je "kulam", oczywiście nie omieszkał mnie zapytać czemu je robię skoro zarzekałam się, że już nigdy, ale to przenigdy ich więcej nie upiekę. Odpowiedziałam z przekąsem, ze do cholery nie wygrają ze mną te drożdżowe kurduple, i że skoro za pierwszym razem mi wyszły to znajdę sposób żeby to powtórzyć, tylko mięczaki się poddają. Po mojej tyradzie uciekł z kuchni i gdy poleciała pierwsza "kurewna" to nawet nie zareagował. Udało mi się jednak zażegnać kryzys budyniowy- wkurzyłam się na jego konsystencję, która nie pozwalała na nawijanie go w ciasto. Rozwiązanie było w zasięgu wzroku... zaniosłam różany kisiel mleczny Filipowi do zjedzenia, a rogale nadziałam dziką różą sauté. Do każdego dawałam tylko odrobinkę i w efekcie są cudowne. Najważniejsze, że nareszcie cała ich zawartość nie uciekła na blachę, bo zmieniłam sposób zawijania, którym też się wkrótce podzielę. Są zupełnie inne niż te, które zrobiłam za pierwszym razem, parę lat temu, ale tamtych odtworzyć się nie da, teraz TE będą moim ideałem:)

Drożdżowe rogaliki turystyczne:)